Een interview met Claudia Rocchini

Ik werk als docente voor de EIZO-academie, Testimonial Profoto en de Nikon-school. Ik geef al ruim tien jaar lezingen en workshops over natuurfotografie in wildparken die zich toeleggen op de bescherming van bedreigde diersoorten. Daar heb je een geweldige omgeving voor iedereen die meer aan het werk wil gaan met dierfotografie.

In samenwerking met enkele amateurfotografen heb ik in 2014 een boek over dierfotografie uitgebracht bij uitgeverij Rizzoli: “I segreti dell'Oasi - La natura meravigliosa di Sant'Alessio”, met een voorwoord van Ermanno Olmi. Het bevat ruim 200 inspirerende opnames van levende dieren in het wildpark Sant'Alessio.

Vorig jaar heb ik het project “De kattenfotografe” opgezet met de “Reflex Cats”. Dit gaat om emotionele portretten van katten, mensen met hun geliefde poezenbeesten, die ik uitsluitend in hun eigen omgeving maak. Mijn rapportage over Vituzzo, de wereldberoemde bionische kat, wekte ontzettend veel interesse op en is gepubliceerd in grote nationale en internationale kranten, onder andere door de BBC, de New York Post en de Daily Mail.

Agras Pet Food, onder andere de eigenaar van het merk Schesir, heeft een nationale wedstrijd georganiseerd waarbij de hoofdprijs een fotoshooting door mij was. Hierdoor kreeg de winnaar de unieke kans op een portret met zijn lievelingskat.

Daarnaast ben ik ook als vrijwilliger actief. Tijdens de pandemie heb ik een Facebook-pagina opgericht om “hulp voor helpers” te organiseren: veel mensen die zich altijd hadden bekommerd om zwerfkatten, verloren door de crisis hun baan en konden zich geen kattenvoer meer veroorloven. Het idee is simpel en bijzonder effectief: er worden geen gelddonaties ingezameld, maar oproepen geplaatst om deze kattenhelpers direct te ondersteunen met voer. Het was een enorm succes, binnen een maand was er voer georganiseerd voor vijftig kattenkolonies.

Ik fotografeer met een zwarte achtergrond, omdat de structuur van een kattenvacht daarop goed naar voren komt. De zwarte achtergrond geeft de kijker bovendien het gevoel alsof het dier door de ruimte zweeft. Dat is een methode die veel fotografen gebruiken. Ik wilde mijn eigen, persoonlijke stijl ontwikkelen.

Daarom heb ik voor een achtergrond gekozen die weliswaar ook zwart is, maar glanzend zwart in plaats van mat. Dat geeft een heel sfeervol spiegeleffect, dat ik kan benadrukken of juist wat afvlakken, afhankelijk van het effect dat ik wil creëren. Deze stijl heb ik “Reflex Cats” genoemd, een toespeling op de spiegeling van de reflecterende glanzende achtergrond en op de spiegelreflexcamera.

Een EIZO-monitor stond voor mij altijd al hoog op de verlanglijst, net als een goede spiegelreflexcamera of een kwaliteitsobjectief. Toen ik net was begonnen, kon ik dergelijke investeringen nog niet opbrengen. Daarom ging de noodzakelijke foto-uitrusting voor. Maar ik kreeg in mijn carrière steeds meer behoefte aan een monitor die meer kon, ook door de terugkerende opdrachten uit de druksector om art prints te maken. Ik was steeds veel tijd kwijt aan het drukproces en ik was vrijwel altijd gedwongen om fysiek aanwezig te zijn naast de printer, zodat ik kon controleren of de kleuren correct waren. Toch heb ik mijn aanschaf steeds uitgesteld. Ik had het verkeerde idee dat het een luxe zou zijn, in plaats van een noodzaak.

Uiteindelijk had ik een ervaring die de doorslag gaf. Jaren geleden deed ik een opdracht voor een magazine voor historische fotografie. Ik stuurde mijn opnamen toe, maar de kleuren op het papier waren niet zoals ik het me had voorgesteld. Ik wist zeker dat mijn kleurenbeheer in orde was. Dus ik vroeg naar de kleurprofielen van hun printer, in de overtuiging dat de fout daar moest liggen. De fotoredacteur, die ook als grafisch designer werkte, belde me op: “De printer is het probleem niet. Maar u kunt op uw monitor niet alle kleuren zien die er in uw foto's zitten. En als u ze niet kunt zien, kunt u ook niet weten dat ze er zijn. Laat staan dat u ze goed kunt beheren. Ik kan u alleen maar aanraden om geld te investeren in een EIZO-monitor met wide gamut.”

Zo heb ik mijn lesje geleerd – of beter gezegd, ik begreep wat ik verkeerd had gedaan. Toen ik begon om bestanden die ik had beheerd op mijn oude monitor, te openen op mijn nieuwe EIZO, was ik op zijn zachtst gezegd geshockeerd door de afwijkingen die ik zag.

De zwarte achtergrond en vooral de spiegelingen geven me ontzettend veel mogelijkheden bij de nabewerking. Maar dit kan ook veel problemen geven bij de weergave van fijne nuances, details en contrasten.

Postproduction is een deel van het werk waar ik veel hart voor heb, omdat het zo belangrijk is, bijvoorbeeld bij foto's van bepaalde kattenrassen, waarbij één enkele haar verschillende kleurschakeringen heeft en apart geaccentueerd moet worden. De perfecte weergave van de haartjes in een vacht is niet zo eenvoudig als het lijkt. Mijn opdrachtgevers, bijvoorbeeld fokkers, verwachten dat de kenmerken van een specifiek exemplaar bijzonder goed te zien zijn. Deze precisie en trouw bereik ik met de CG2420-monitor en het IPS-display met wide gamut LED-technologie. Die levert niet alleen een homogene helderheid, maar dekt ook 99% van de Adobe RGB-kleurruimte. En dat is nog lang niet alles. Als het gaat om de kleurtonen van rood en blauw, heeft de monitor zelfs een breder kleurenspectrum dan Adobe RGB.

En dan het zwart: in de contouren van langharige katten moet ik vaak letterlijk bij bijna iedere pixel iets corrigeren in de beeldpartijen tussen afzonderlijke haren, om deze tussenruimtes met het zwart van de achtergrond overal gelijk te krijgen. Om nog maar te zwijgen van de pixels rondom de witte snorharen: ondanks een goede scherpte moeten de snorharen zo worden bewerkt dat ze deze pixels echt zwart zijn en niet donkergrijs, zoals ze er vaak uitzien op LCD-monitoren in het middensegment. Bij prints op groot formaat zie je het verschil anders direct, ook met het blote oog.

Zwart moet dus definitief TrueBlack zijn. En als je het over zwart hebt, moet je ook denken aan het contrast van de monitor, dus de verhouding tussen het donkerste zwart en het lichtste wit die de monitor kan weergeven. In veel informatiebladen van monitoren worden hele hoge contrastwaarden aangegeven. Maar daarmee weet je nog niets over het daadwerkelijke zwartpunt van de monitor, en in veel gevallen kan je die hoge contrastverhouding alleen bereiken door de helderheid te verhogen. Maar dat heeft wel een uitwerking op het zwartpunt van de monitor. De ColorEdge-monitoren van EIZO, inclusief de CG2420, werken met de geavanceerde TrueBlack-technologie. Daarmee heb je automatisch een optimale contrastverhouding en diep, zuiver zwart.